به درد عادت کن ، به درد عادت کن

به این سکوت پر از وهم سرد عادت کن

به خویشتن خوش دار، به مرگ دل بسپار

به چهره های پر از ترس زرد عادت کن

ببار چون آوار به مردنی دشوار

به زهرخند پر از درد مرد عادت کن

به گور مأوا کن هبوط پیدا کن

به زخم های پس از هر نبرد عادت کن

درانتظار امیدی چه پوچ و پوشالی

به روزهای پر از زوج و فرد عادت کن